Kreş Zamanı…

Oğlumu annemin kollarına emanet edip işe başlamamın üzerinden neredeyse iki yıl geçmiş. O zamanlar tek düşüncem, oğlumdan nasıl ayrı kalacağımdı. Yoksa annemin sevgi dolu kalbiyle onu sarıp sarmalayacağından da emindim, benden daha sabırlı olacağından da. Bu süreçte gözüm hiç arkada kalmadı. Sayesinde oğlum, hayata yumuşak bir geçiş yaptı. 

Şimdi ise gerçek anlamda hayata atılma anı geldi. Artık Yağız’ın da kontrolümüz dışında bir yaşamı olacak. Kafamızda pek çok yeni endişelerle yarın okula başlıyor oğlum.

Montessori ve Waldorf hakkında o kadar okumadan sonra, klasik bir devlet kreşine göndermek zorunda olmak kötü olsa da, yaşadığımız yerdeki en iyi seçeneği bulmaya çalıştık. Sanırım ödül ve cezanın olmadığı, oğlumun seçimlerini özgür iradesiyle yapabildiği bir kreş düşlemek ancak hayal. Müdür Beyin de dediği gibi, hayalimizdeki kreş değil ama şehrimizdeki en iyisi bulduğumuz.

Yağız’ı uzun zamandır kreş fikrine ısındırmaya çalışıyoruz. Hatta daha önce bahsettiğim “Benim Anaokulum” kitabına öyle ilgi gösterdi ki, hazır olduğuna inandım. Kıvanç’la farklı sınıflarda olsa da, aynı okulda olacakları fikri de yeterince heyecanlandırmıştı onu. Ta ki geçen hafta ki tanışma gününe kadar 😦

Baştan söyleyeyim. Öğretmeni hakkında ilk intibamız gayet iyi. Oldukça sevecen görünüyor. Sınıfa girip birlikte oyuncakları incelerken herşey gayet iyiydi. Ama aileler dışarı çıkmaya başladıkça ve benimde çıkmam gerektiğini söyleyince değişti durum. Yağız bana sarılarak var gücüyle ağlamaya başladı. Bende sınıftaki tek anne olarak bir süre daha kaldım. Yağız gruba katılmayarak benimle kitap bakmayı tercih etti. Tüm çocukların ayrılıp da, Yağız’ın beni bırakmamış olması, belki de benim endişelerimi ona geçirmemden kaynaklanıyor kim bilir? Öğretmenin de ısrarı üzerine, zorla da olsa Yağız’ı sınıfta bırakarak çıktım dışarıya. Tabi ki çok ağladı. Biraz sonra ağlama sesi kesilse de, oyuna katılmayıp koltukta oturmuş. On dakika sonra dağılırken ise, beni gördüğünde yeniden gözleri dolmuştu 😦 Aslında ben bunu hiç garipsemiyorum. Ne de olsa ilkokula başladığımda, bende tüm gün annemi bırakmamıştım ki, ondan çok büyüktüm 🙂 Benim şaşırdığım, diğer çocukların annelerini nasıl bu kadar kolay bıraktığı 🙂

Hal böyle olunca yarın için oldukça endişeliyim. Günlerdir tüm masallarımızda kreş konusunu işlesek de, Yağız kreşe giden dinozora “biraz ağlayabilirsin, ama sonra seveceksin” dese de, yani teoride hazır olsa da, pratik beni korkutuyor. Günlerdir beni ne kadar çok sevdiğini ve hiç peşimi bırakmayacağını söyleyerek yeterince mesaj veriyor zaten.

Kreş hazırlıklarına gelirsek, sanırsınız ki üniversiteye çocuk gönderiyoruz. Bir yığın kırtasiye malzemesi aldık.

Artık onun içinden bir sanatçı çıkmasını bekliyoruz 🙂

Uyku saati için yastık yorgan telaşına girdik.

Uzun zamandır öğle uykusunu kaldırdığımız Yağız’ın nasıl uyuyacağı da bizi düşündürüyor aslında. Uyursa da, akşam evde yeniden nasıl uyuyacağı tabi 🙂

Sonrasında kıyafetlerini etiketlememiz gerektiğini öğrendik. Tüm giysilere adını işlemeyi gözüme kestiremeyince, internetten bulduğum isimetiketleri adlı siteden, ütü ile yapışan etiketler sipariş ettim 🙂 Gayet pratik ve sevimli oldular.

Kreşin (aslında ben oğlumu kreşe gönderdiğimi düşünsem de, öğretmeni buranın bir kreş olduğunu düşünmeyin dedi) kıyafet tutumundan hiç hoşlanmadım. Gri eşofman ve beyaz ya da kırmızı tişört giydirme zorunluluğundan haz etmedim. Tamam eşofman giydirelim ama bırakın da istediğimiz renkte olsun.

Bir de yemek araları çok sık. Yağız’ın 9.30 da yapılan kahvaltıdan sonra, 12.30 da öğle yemeği yiyeceğini hiç sanmıyorum. Aslında yemek yememesine takılmıyorum da, istemediğim şeyler yemesi ihtimali düşündürüyor beni. Bakalım bu süreçte oğlumu şeker, bisküvi, meyve suyu gibi hazır gıdalardan ne kadar koruyabileceğiz?

Okul 5.00 de kapandığından, dönüşte servise binmesi gerekecek gibi görünüyor Yağız’ın. Bu da hiç istemediğim bir durum ama sanırım mecbur kalacağız.

İşte böyle. Kafamda pek çok sorularla, yarın başlıyor oğlum okula. Büyüyor benim bebeğim. Umarım büyürken, o koskocaman hayal gücünü, gözlerindeki ışıltıyı kaybettirmeyecek kişiler çıkar karşısına.

Kolay gele bize…

İlgili Yazılar : 

• Ebeveyn Olmak Üzerine…
• Annelik Çelişkilerim…
• Öğrenmeye Devam…
• Annelik Üzerine…
• Bir Bebeğin Gözüyle Bakabilmek Dünyaya…
• Nasıl Yetişmeli Bir Erkek Çocuğu?