Sebze Tarlasında Curcuna

Bazen yüreğin taşar. Anlatmak, hiç susmamak istersin. Ama kelimeler kifayetsiz kalır. Kelimeye döktüğünde önemsizleşecek gibi hissedersin yaşadıklarını. Duygularının şiddetini yeterince ifade edemezlermiş gibi gelir sözcükler. Bazen çok güçsüz hissedersin kendini. Anlatmak istersin, anlatamazsın. Ama anlatmaya, anlaşılmaya, dinlenmeye, yargısız kalplere ihtiyaç duyarsın. Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşarsın bazen. Bir dost elin saçlarını okşamasını, “bu da geçer yahu” yu dile dökmeden hissettirmesini istersin. Bazen hissettiklerin için kendine kızarsın. “Neden ben böyleyim” diye iç hesaplaşmaya girersin. Ama bazen de hiçbir şeyde teselli bulamazsın. Sonra geçersin klavyenin başına ve sözcükler içine akar. Orada onlar kendi halinde kanarken de, sen sırf anlatmak için bambaşka şeyler bulursun. Bende kitaplara kaçıyorum böyle zamanlarda. Bir çocuk kitabı çekiyorum kitaplıktan ve sözcüklerimi onu anlatmaya veriyorum. Ödünç kelimeler yani bunlar. Birileri üzülmesin, birileri kırılmasın, birileri ağlamasın diye içime akıttığım kelimeler. Bu seferde Findus’u anlatsınlar istedim…

Reklamlar

Farklı Olmaya Cesaret Eden Erkek Çocuklarına Hikayeler

“Asi Kızlara Uykudan Önce Hikayeler” kitabını hayranlıkla dinleyen oğlum, biter bitmez erkek versiyonunun olup olmadığını sormuş ve olmadığını öğrendiğinde hayal kırıklığına uğramıştı 🙂 Çok yürekten dilemiş demek ki, birkaç yıl sonra, bu sefer yepyeni bir yayınevi olan Eksik Parça, erkek versiyonunu basıverdi 🙂

Her ne kadar oğlumun istediğinin yerine gelmesine sevinmiş olsam da, elbette “Asi Kızlara Uykudan Önce Hikayeler” kitabının muadili değil bu kitap. Toplumun aşağılanan, ezilen tarafı her zaman kadınlar olduğundan, tüm engellere karşı durmuş kadınların öyküleri, kız çocukları için çok daha değerli. Örnek verecek olursak, ten rengi dolayısıyla dışlanan bir erkekten daha kötü durumda olan, elbette ten rengi yüzünden dışlanan bir kadındır.

Gene de şuan farklı bir zamanda yaşıyoruz. En azından bizim çevremizde bu engeller görülebilir değil. Hatta oğlum bazen, kız çocukları karşısında haksızlığa uğradığını bile düşünüyor 🙂

Asi Kızlara Uykudan Önce Hikayeler

Çocukluğum, erkek olmayı istemekle geçti benim. Demagoji yapmak değil amacım. Cinsiyetimden dolayı engellendiğim zor bir çocukluğum yok. Ama gene de, klasik bir İç Anadolu kentinin bir kız çocuğuna çizdiği sınırları ve beklentileri hep hissettim. Çok sevdiğim ve beni sürekli mutlu etmeye çalışan bir ağabeyim olmasa, erkeklere bakış açım daha düşmanca olabilirdi 🙂 Gene de bir kızım olsaydı, sevgiyle çevrelenmiş de olsa, bu sınırların dışında da bir yaşam formu olduğunu bilsin isterdim. Ve onu feminist bir bakış açısıyla yetiştirmek olurdu niyetim. Kız yeğenlerimle sürekli bu konuları konuşarak, onlara özgürlüklerine sahip çıkmaları konusunda öteleyici olmaya çalışmakla, bu niyetimi kısmen de olsa gerçekleştirmeye çabalıyorum.

Kumkurdu

Bazen hayat acımasızdır. Belki de genelde öyledir de size sıra gelince fark edersiniz. Neden ben diye isyan ederken, çevrenizdeki dertler görünür olur tek tek. Hayatı bir kişiliğe bürüyüp tüm suçu ona atmakta bir kaçıştır elbet. Bazen kendinizi çok çaresiz hisseder, bir çıkar yol arar, aradıkça sarmala dolaşırsınız. Bundan kötüsü olamaz dediğiniz yerde, daha kötüsü gelir ve hayat sizi ehlileştirilir. Artık isyan etmeye korkar, buna da şükür dersiniz. “Bu da geçer yahu” diye teselli etmeye başlarsınız kendinizi. Hayat bir öğreti aslında. Bir şeylerin farkında olamıyorsan, farkında olmanı sağlayacak sorunlar çıkarıyor karşına. Korkuyorsan bir şeyden, diyor ki mücadele et, korkunu yen! Kaçtın mı, bir tane daha gönderiyor, ta ki sen mücadele etmeyi seçene kadar. Sürekli hayatı erteliyorsan, zamanı varken yakalaman gerekenleri sıralıyor bir bir. Bazen bir umuda tutunmak ihtiyacı duyuyorsun. Bu arada akıl sağlığını koruman, kendini koruman, kendine iyi bakman gerektiğini söylüyor iç sesin. Sana ihtiyacı olanlar var diyor. Sil gözyaşlarını ve neler yapabileceğine odaklan. Bu arada da kendini korumanın yollarını bul…

Bizim Okul Bi’Acaip :-)

Bu seri tartışmasız Yağız’ın en sevdiği kitapları barındırıyor. Kaç kere okuduğumuzu hatırlamıyorum ve her defasında çok gülüyoruz. Hatta bazen Koray’da geliyor dinlemeye ve o bizden daha çok gülüyor 🙂

Kitabı okumaya başladığımız tarih ilginç oldu. Yağız 2. sınıfa yeni başlamıştı ve bu kitap da 2. sınıfta geçiyor. 12. yi okuduğumuzda 2. sınıfın son haftasıydı ve kitapta da 2. sınıfın bitimiydi 🙂 Planlasak böyle okuyamazdık 🙂

Anlatıcının A.J. adında okuldan nefret eden bir erkek çocuğu olduğu bu kitapta, Michael, Ryan, Andrea Young ve Emily, hikayenin baş kahramanları. Bayan Daisy sınıf öğretmenleri ve Bay Klutz ise okul müdürü. Bu kitabın en sevdiğim yanı öğretmen tutumları. Hepsi de çok eğlenceli ve farklı bir bakış açıları var.

Yağız’ın 9. Doğum Günü…

Yıllardır ilk defa 4 Ağustos’ta, yani tam doğduğu günde kutlayabildik Yağız’ın doğum gününü. Günlerdir öyle heyecanlıydı ki! Aylar öncesinden pastasını nasıl istediğine karar vermiş ve merakla bekliyordu. Esasen bu yıl benim hiç yapasım yoktu. Pasta yapmaya da, hediye seçmeye de gücüm yok gibi hissediyordum. Ama onun heyecanına kayıtsız kalamadım ve silkelendim. Belki de hepimize biraz iyi gelir diye düşündüm.

Mutfak benim için her zaman bir terapi gibi olduğundan, her ne kadar yorucu olsa da kafamı dağıttım biraz. Sonunda Yağız’ın yüzündeki bu kocaman gülümseme de yorgunluğumu aldı götürdü.

9 Yaş…

Son altı ay nasıl geçti anlamadım. Bazen hayatı durdurmak istersiniz. Hiçbir şey yapasınız gelmez. Depresyonun dibine vurmak istersiniz. Hayat size kötü yüzünü göstermeye başlar. Anlamını sorgularsınız. Ama evde bir çocuk varsa kendinizi bırakamazsınız.

Son altı ay böyle geçti bizde. Sağlık sorunları üst üste geldi. O yüzden de Yağız’ı kendi haline bıraktık çoğunluk. Yazacak bir şeyler kalmış mı aklımda hatırlamaya çalışayım.

Biraz fotoğraflardan gideceğim. Hem buraya arşiv olsun hem de kısa notlar düşeyim.

 

Ilgın’cığım bu yıl 7 yaşını bitirdi. Kuğu gibi güzeldi doğumgününde. Biz de orada olmaktan dolayı çok mutlu olduk.