SerChe-Onurlu Bir Kuş

Uzun zamandır okuduğum en anlamlı çocuk kitabı sanırım bu. Che’nin adı hiç geçmeden,  onun tüm ideolojisini seriyor gözümüzün önüne. Özgürlük, adalet gibi kavramları düşünmeye sevk ediyor.

Çok eski zamanlarda, evrenin bir köşesinde, çeşit çeşit kanatlının yaşadığı bir kuşdünya varmış.

diye başlıyor kitap. Bir elin parmağını geçmeyen yırtıcı kuşların, kalabalık kuş topluluklarına yaptıkları eziyetleri ve küçük kuşların bunları kabullenişini hiç anlayamayan küçük bir Serche, küçüklüğüne bakmadan herkesin yardımına koşar, koştukça giderek güçlenir olmuş. Tüm bu haksızlıkların nedenini düşünüp durmuş Serche, düşünerek uçmuş durmuş. Başka dünyalara uçacak kadar güçlenmiş. Tanımadığı kuşdünyalara uçup, ihtiyacı olan kuşlara yardım edip kendini sevdirirken, bir yandan da  zorbalığa karşı koymaları gerektiğini anlatıp durmuş onlara. Gittiği her yerde, aynı eşitsizliklerle karşılaşmış. İhtiyacının fazlasını isteyen büyük kuşların, bunun için küçük kuşları ölesiye çalıştırmalarına şahit olmuş. Sonra başka dünyalarda başka haksızlıklar görmüş. Çiftlik sahibinin kar hırsı yüzünden, 24 saat yanan ışıklar altında yumurtlaması beklenen tavukları, çeşitli şekillerde pişirilen piliçleri görüp, daha iyi şartlar istemeleri için örgütlemiş. Hak etmediği  halde, diğer kuşlardan fazla itibar gören güvercinlere, yiyecek hırsızı martılara, yolunmalarına rağmen bağırmayan kazlara, tüm yıl yılbaşı için beslenen hindilere, leşle beslenen akbabalara kızmış.

Datça

Datça yıllardır görmek istediğim bir yerdi. Taa 30 yıl önce gitmek istemiş ama yolu kötü olduğunu duyup vazgeçmiştik. Bu sefer ne olursa olsun Eski Datça’yı görmeden dönmek istemedim.

Selimiye

Bu sene rotamız Selimiye olacakken, son anda Bozburun‘a gitmeye karar verdik. Madem o kadar yakındayız Selimiye’yi de görmeden gelmeyelim dedik ve dönüşte birkaç saatliğine uğradık. 

Bozburun- Veranda Otel

Bu sene tatil için küçük sevimli bir sahil kenti ararken, Selimiye’de karar kılmıştık. O sırada arkadaşım Arzu ile konuşurken, birkaç yıl önce bahsettiği oteli hatırlattı bana. Onlar öyle memnun kalmışlardı ki, birkaç kez gitmişlerdi. Bizde Arzu’nun beğenisine güvendik ve rotayı Bozburun’a çevirdik. İyi ki de öyle yapmışız🙂

Yağız’ın 7. Doğum Günü…

Oğlum bir yıl daha büyüdü. Her sene daha bir heyecanla bekliyor doğum gününü. Aylar öncesinden planlar yapmaya başlıyor.  Bu sene de Star Wars’lu istedi pastasını. Daha kaç yıl konsept doğum günü ister bilemiyorum. Şimdilik bu durumdan öylesine mutlu ki, bana yamaklık yapmak için etrafımda dolanıyor🙂

Uzun zamandır hayalini kurduğu ışın kılıçlarına da kavuştu ki değmeyin keyfine🙂

Bu sene planladığım şekilde izin alamayınca, hazırlık zor oldu benim için. Ama Yağız’ın sabah kalkıp ta pastayı gördüğü andaki mutluluğu her şeye değer :-) 

7 Yaş…

Oğlum bugün yedi yaşında.O hala benim küçüğüm olsa da, giderek bundan uzaklaşacağını bilmek, hafif bir burun sızlamasına sebep olmuyor değil🙂 Ne kadar uzun bir süre olmuş bir önceki yazıdan bu yana diye düşünüyorum bir yandan, diğer yandan bakıyorum ki göz açıp kapama misali geçmiş koskoca yedi yıl. Bir bakıyorsun koca koca laflar ediyor, bir bakıyorsun en bebek haliyle sokuluveriyor. Sanki ondan önce başka bir yaşamım olmamış gibi hissediyorum…

Gelelim son altı ayda neler yapmış Yağız oğlan. Öncelikle okulun ikinci dönemi çok zor geçti bizde. Hatırlamak bile istemediğimden, çok da bahsetmek niyetinde değilim. Yağız doğduğundan beri geçirdiğim en zor yıldı. O da biz de çok yıprandık. Neyse ki geçti bitti.

Şubat ayında piyanoya başladı Yağız. Önce çok severek gidiyordu ancak şu sıralar ayak sürüyor diyebilirim. Odaklanma süresini arttırmak için başladığımızdan pes etmek istemiyorum ama böyle isteksiz olarak da ne kadar devam edebiliriz bilemiyorum.

Hiperaktivite ve Hayat

Ülke olarak zor günlerden geçiyoruz. Hal böyle olunca gözümüz kulağımız medyada. Başka şeylerle uğraşmak imkansız hale geldi. Ancak bu durum çok sağlıklı değil. Hayat devam ediyor ve bizim de normalleşmemiz lazım. Bu düşünceyle daha önce yazıp bir türlü düzenleyemediğim yazının son halini verebildim. Artık bu kafayla ne kadar düzenleyebildiysem…

Hiperaktivite denilince, hep aklıma yerinde duramayan, ele avuca sığmayan çocuklar gelirdi benim. Bu kitabı okuyunca farkettim ki durum pek benim düşündüğüm gibi değil.

Kitap ebeveynler ve çocukların ortak okuyabileceği şekilde dizayn edilmiş. Her bölüm, önce ebeveynler için yazılmış not, ardından ortak okunacak bir hikaye, sonrasında da hikaye hakkında nasıl konuşabileceğine dair ipuçları içeriyor.

Kitaba önsöz yazan Yankı Yazgan, DEHB’yi şöyle tanımlamış:

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) mutluluğun ortaya çıkmasını ve özgüveninin inşasını engelleyici gelişimsel bir sorundur.

Kitaptaki ilk öykü: Düzen Ülkesi’nin polislerini kim uyandıracak? Bu öyküde iki ülkeden bahsediliyor. Düzen Ülkesi ve Karmaşa Ülkesi. Her şeyin çok düzenli, temiz, nazik olduğu Düzen Ülkesi’nde risk almak, hata yapmak imkansızdır. Bu durum hayatı biraz sıkıcı yapar.

Karmaşa Ülkesi ise bunun tam tersidir. Kimse sorumluluklarını yerine getirmez, seslerini yükseltir, faytonlar devrilir. Orada her şeyi düzenleyen polisler yoktur. Buna rağmen herkes özgür ruhlu ve eğlencelidir. Anı yaşarlar.