Öyle Bir Geçer Zaman ki…

Daha dün gibi, tüm işlerimi halledip masamı toparladığım. Oğlumla birlikteliğimizin bu kadar uzun süreceğini hayal bile edememiştim. 2009 Temmuzunda ayrıldığım işime dönüyorum yarın sabah. İstiyor muyum-hayır. Oğlumdan nasıl kopacağımı, onu terkediyormuşum duygusuyla nasıl başedeceğimi bilemiyorum şuan.

Her zaman olaylara en kötü tarafından bakan ben, bunu da büyüttüğümün farkındayım. Belki bir hafta, belki de bir ay sonra yeni düzene alışacağımızı biliyorum. Ama şuan böyle şeyleri düşünerek teselli edemiyorum kendimi.

Şanslıydım. Tüm haklarımı sonuna kadar kullandım. Oğlumun tüm ilklerinde yanında olabildim. Kundaktaki bebek, küçük bir adama dönüştü gözlerimin önünde. Hiçbir anını kaçırmadım. Şartlar uygun olsa daha da ayrılamazdım yanından. Bu sağlıklı bir durum mudur bilemiyorum. Belki ikimizinde hayata karışmaya, sosyalleşmeye ihtiyacı vardır. Birbirimizi özgür bırakmak iyi gelecektir belki de, kimbilir?

Zaman, öyle bir geçiyor ki, yaşanmışlıklar kalıyor elimizde sadece. Dilerim yanında geçirebildiğim bu süre, onun mutlu bir insan olması için gereken temelleri atmasına yardımcı olmuştur. O hatırlayamayacak olsa da, benim hayatımın en güzel aylarıydı bu geçen zaman…

Artık başka bir dönem başlıyor hayatımızda. Belki biraz gözyaşı dökeceğiz. Ama biliyorum, üstesinden geleceğiz zamanla…

İlgili Yazılar :

• Öğrenmeye Devam…
• Annelik Üzerine…
• Mutluluk…
• Unuttum…
• İç Sızısı