21 Ay…

İki yaşına yalnızca birkaç ay kalmışken, Yağız son hız konuşmaya başladı. Bizimle sohbet ediyor artık. Geçenlerde sabah 6.30’da uyanıp “Guguk kuşu erkenden ötüyo” deyince, uyku numarası yapan bizler, gülerek ele verdik kendimizi 🙂 Bu arada Yağız’ın yüzünde, -sanki bizi faka bastırmak için böyle söylemiş gibi- afacan bir gülümseme vardı 🙂

Bu ay en güzel söylediği söz “EVET”. O kadar sevimli söylüyor ki biz de sürekli “evet” cevabını vereceği sorular soruyoruz ona 🙂 Bir de kendi üretimi sözcükleri var. Mesela düştüğünde “pat yaptın” diyoruz ona, o da “pattım” diyor. “Yapmak” fiili fazlalık ona göre 🙂

Duygularını sözcüklerle ifade etmeye başladı bu arada. Korktum, sevdim, sıkıldım gibi.

Anlattığımız herşeyi defalarca tekrarlatıyor. Örneğin, sabah olunca güneşin doğduğunu, akşam olduğunda güneşin evine gidip aydedenin ve yıldızların geldiğini, akşam da onların eve gittiğini kaç kere anlattık hatırlayamıyorum. Sonra bu anlattıklarımızı oyun kurup orada tekrarladığını duymak çok güzel. Artık oyunlarımız da farklılaştı. Her birinin hikayesi var. Öğretmencilik, çiftçilik, itfaiyecilik vs. Hayvan ve legolarına araçları da eşlik ediyor oynarken.

Renkleri de ayırdetmeye başladı iyice. Zaten maviyi uzun zamandır gösteriyordu. Şimdi de kırmızı ve yeşili söylüyor, sarı ve turuncuyu ise -arada karıştırsa da- sorulduğunda gösterebiliyor.

İlk kez kütüphaneye gitti bu ay oğluşum. Ama yaş grubuna uygun pek kitap yoktu. Zaten ben kitaplardan çok ortamı görmesini istemiştim. Evde kütüphaneden daha çok kitabı var Yağız’ın 🙂 Çok kalabalık değildi. Ben Yağız’a kitap okurken birkaç çocukta bizi dinliyordu. Kütüphanede kitap okuma saatleri olsa, bir görevli çocuk kitaplarını okusa ne kadar güzel olur diye düşündüm. Çocuklara kitap sevdirmenin daha güzel bir yolu olabilir mi? Tıpkı “Mesajınız Var” filmindeki Meg Ryan gibi.

Daha birkaç aylıkken oğluma “tortikolis” teşhisi konmuştu. Uzun süre doktor kontrolünde verilen hareketleri yaptık ameliyata gerek kalmasın diye. Bir yaşına geldiğinde doktorumuz, artık endişelenecek birşey kalmadığını söyledi. Ancak boynu, özellikle yukarı doğru bakarken, hala sağa yatık duruyor ve gerildiğinde şişlik görünüyordu. Hep böyle kalmasından korkuyorduk ama bu ay artık tamamen düzeldiğini farkettik. Bu da bizi çok sevindirdi. Umarım PDA’sını da böyle atlatırız.

Bu ayda iştahı iyi sayılmazdı Yağız’ın. Ama ek gıdaya geçtiğinden beri yemeyi reddettiği, son birkaç aydan beri de ayran olarak tükettiği yoğurdu, çok severek yemeye başladı. Demek ki hiçbir yiyecek için ısrar etmemek gerekiyor. Zamanı gelince, vücudu ihtiyaç duyunca yemeye başlıyor.

Bugünlerde bize “Annecim, Babacım” diye hitap ediyor oğluşum. O öyle söylediğinde bizimde istediği hiç birşeye itiraz etme ihtimalimiz kalmıyor 🙂

İlgili Yazılar : 

• 20 Ay…
• 19 Ay…
• 18 Ay…
• 17 Ay…
• 16 Ay…