20 Ay…

Çok uzun bir aydı bu ay. Oğlumun 20. ayı bizim için acılarla geçti. Her ne kadar inanmak zor olsa da acılarda bizim için…

Bu ay Yağız dil becerisini oldukça geliştirdi. Kelimeler daha anlaşılır oldu. İki bazen de üç kelimelik cümleler kurmaya başladı. Bazı bağlantı kelimelerini kullanmaktan çok hoşlandı. “Ama, öbürü, bi de” gibi. İyelik eklerini de kullanmaya başladı. “Benim, kapattım” gibi.

İstemediği birşey olursa “yok” diyor artık. Ve yok dediyse bir kere, yoku var yapmak çok zor. Kime çektiyse 🙂

Soğuk-sıcak kavramlarını doğru yerde kullanmaya başladı bu arada.

Geçen ay ki yazımda Yağız’ın sinirlenince kendine vurmaya başladığından bahsetmiştim. Umursamayarak, daha doğrusu umursadığımı ona hissettirmemeye çalışarak, sanırım aştık bu sorunu. Şimdilik unuttu bu huyunu.

Hala koşarken sık sık düşse de yardımsız sandalyeye çıkıyor, hatta bir de ayağa kalkıyor. Ve bu çok hoşuna gidiyor.

Çinko takviyesine rağmen iştah gene kötü Yağız’da. Hala anne sütü aldığı için kendimi teselli ediyorum ama yediği çok az yemek var maalesef.

Kağıt ve kalemle ilgilenmeye başladı bu ay. Sürekli “dağ” çiziyor. Bize de resim çizdirip üzerine imzasını atıyor 🙂

Peluş oyuncaklarıyla da daha çok ilgilenmeye başladı. Onları yanına alıp kitaplarını gösteriyor. Oyuncaklarını anlatıyor. Herşeyi ama herşeyi konuşturmamı istiyor. Bu durumda onun mu hayal gücü gelişecek yoksa benim mi bilemiyorum.

Bir de ellerini arkaya bağlayıp “efe efe” yürüyor. Sonra da “efe efe” diyerek gülüyor. Günden güne daha da sevimli oluyor bıcırık.

Sevgisini daha iyi ifade etmeyi de öğrendi artık. Gelip sarılıyor, öpüyor. İşte o anlarda “İyi ki anne olmuşum” diyorum. İyi ki Yağız’ın annesi olmuşum…

İlgili Yazılar :

• 19 Ay…
• 18 Ay…
• 17 Ay…
• 16 Ay…
• 15 Ay…