Oliver…

Kitabevine gittiğimizde, ben genelde daha önceden bildiğim kitapların arayışına geçerim. Onları inceler ve Yağız’a okurum. Oysa Koray, internetten pek kitap arayışına girişmediğinden 🙂 daha tarafsız bakar kitaplara. Ve genelde de yeni kitaplar keşfeder. Bu da onlardan biri. Önce bilmediğim bir kitap olduğundan çok ilgilenmesem de, okuyunca ısınıverdim Oliver’a. Beni çeken hangi yönü bilemiyorum. Belki de Yağız’a benzettim Oliver’ı.

Oliver kendini herkesten farklı hissediyordu.

Ama hiç önemli değildi bu.

O kendi dünyasında, arkadaşlarıyla mutluydu.

Kitaplarıyla, oyuncaklarıyla, hayali oyunlarıyla kendine kurduğu dünyada yaşıyor Oliver. Yalnız yüzüyor, yalnız otobüse biniyor, yalnız kütüphaneye gidiyor hatta yalnız tenis oynuyor. Piyano çaldığında dinleyen sadece oyuncakları olsa da, bu durumu pek de dert etmiyor.

Ta ki, yuvarlanan tenis topunun peşinde giderken, kendisi gibi farklı olan Olivia ile karşılaşana kadar. Aslında Olivia ile ilk karşılaşış değil bu, ama ilk farkediş. Sonrasında Oliver ile Olivia farklılıklarını paylaşırlar ve yeni bir başlangıca yelken açarlar…

Çizimleri çok farklı Oliver’ın. Karikatür şeklinde olmasına rağmen bir hüzün var sanki. Metindeki duygularla tamamen örtüşüyor. Hiç yazmasaymış da anlatırmış anlatacağını. Zaten hepi-topu birkaç satır içeriyor metin. Pastel ve karanlık tonlar kullanılmasına rağmen bakmaktan kendinizi alamıyorsunuz. Ayrıntılarsa çok ilgi çekici. Baskı ve kağıt kalitesi ise tek kelimeyle mükemmel.

Yok yok, ben kendime benzettim bu Oliver’ı.  Sürekli insanlardan kaçan, ağaç tepelerinde kitap okuyup resim yapmakla mutlu olan, yalnız ve çekingen çocukluğumu buldum onda…

Kitap, Bir Dolap Kitap’a da girmiş ve Yıldıray’da kendini Oliver hissetmiş 🙂

İlgili Yazılar :

• Pipkin 🙂
• Balina İle Salyangoz
• Kasabanın En Şık Devi
• Yavru Baykuşlar
• Cadılar ve Kitaplar…