3 Yaş…

Oğlum 3 yaşını doldurdu bugün. Her zaman beni şaşkına çeviren ve de pek sevmediğim zaman ilerliyor büyük bir hızla.

3 yaş benim her bakımdan önüme koyduğum bir sınır çizgisi gibiydi. 3 yaşına kadar çalıştırılmayan beyin hücrelerinin öldüğünü duyduğumdan beri, onları hayatta tutabilmek adına her alanda çarpıştım 🙂 Ama işe başladıktan sonra oğlumun gelişimi adına çok da birşey yapamadım. Umarım yapabildiklerim yeterli gelir oğlum için.

Ayın ilk iki haftasını birlikte geçirdik oğlumla. Her sabah “bugünde işe gitmicek misin anne” diye gözleri parladı. Geçen ay ki huysuzlukları da azaldı. Oğlumun benimle olmaya ihtiyacı varmış demek ki 🙂 Ama sayılı gün çabuk geçti. Neyse ki tatil sonunda korktuğum başıma gelmedi ve sorunsuz biçimde anneanneye gitmeyi kabul etti.

Bu ay kendine ait bir dil oluşturdu Yağız oğlan. Mesela birşeye cevap vermek istemiyor mu “Donk” ya da “cicidonk” diyor hemen. Bir durum hoşuna gitti ve şımarmak istiyorsa “kafam yandı” geliyor ardından gülerek. Daha, ne anlamını ne de nerede kullandığını anlamadığımız bir sürü kelime 🙂

Bu ay küçük arabalar tavan yaptı evimizde. Nereye dönsek onlardan görmek mümkün. Her dışarı çıktığımızda elinde birkaç tanesiyle döndü. Buna bir son vermek lazım ama Yağız böyle keyifle onlarla oynadıkça babasını durdurmak pek mümkün görünmüyor 🙂

En sevdiği oyun “doğru mu, yalnış mı?” oldu bu ay oğlumun. Her boşlukta “doğru mu yalnış mı söyle” diye sıkıştırdı bizi. Örneğin “Çam ağaçları kışın yapraklarını döker, aslanlar kutuplarda yaşar, gemiyi pilot kullanır, doğru mu yalnış mı?” gibi. Bazen de konu seçimi yapıyor.” Hayvanlı doğru mu yalnış mı söyle, arabalı söyle” gibi.

Kurallara çok uyar benim oğlum. Gerçi bu durumuın onu arkadaşsız bırakma riski de olduğu aşikar :

♥ Yanımızdan bir motosiklet geçer:

• Yağız: Kask takmış bak, aferin ona 🙂

♥ Sabah hızlı giden bir aracı görünce:

• Yağız: Anne bak tankere şimdi polis ceza yazıcak.

♥ Kaydırağın kayar bölümünden çıkmaya çalışan çocuğa:

• Yağız: Abi ne yapıyosun? Hiç ayakla çıkılır mı, kaydırağı kirletiyosun 🙂

♥ O an herşeye yok diyen Yağız’a:

• Baba : Sana davul alayım mı?
• Yağız : Yok, güyültü oluy 🙂 (Halbuki anneannede bir tane var ve orada gürültü olacağına pek de aldırmıyor)

Arkadaş edinmek konusunda sıkıntıları var Yağız’ın. Kalabalık gruplara giremiyor. Eh bu genetik olsa gerek. Yalnız çocukların yanına gidip konuşmayı deniyor ama o da çoğu zaman fiyaskoyla sonuçlanıyor. Annemlerde arkadaşları olsa da, evimizin önündeki parkda çocuklar ya ondan küçük olduklarından yalnız oynamayı tercih ediyorlar ya da büyük olduklarından onu oynamak için küçük buluyorlar. İşte oğlumun arkadaş edinme çabaları:

♥ Bir gün önce parkta oynadığı 5 yaşındaki kızı görünce balkondan bağırır:

• Yağız: Ablaaaa napıyosun. Biz seninle kumda oynamıştık. (Kendini hatırlatıyor garibim)

♥ Parkta birkaç çocukla konuşmaya çalışır, cevap alamayınca:

• Yağız: Off, off, off, anne neden kimse benimle konuşmuyoo 😦

Bir de koşuşturan çocukların arkasına takılıp, sanki onlarla oynuyormuş gibi coşup, kendince onlarla konuşması, ama onların hiç umursamadan oradan uzaklaşması yok mu, tam güler misin, ağlar mısın durumu. Ortada kalakalınca resmen içim acıyor 😦

Yağız’ın isteklerini başkalarının ağzından söyletmek gibi bir de huyu var:

♥ Anneannesi kendini bahçeye indirsin diye farklı bir yol dener:

• Yağız : Şimdi büyükbabam gelince neden bahçeye inmediniz der 🙂

Her ne kadar Yağız’ın doğumgününü erken kutlamış olsak da, bugünü de boş geçirmek istemedik ve aramızda küçük bir kutlama daha yaptık. Gerçi Yağız ben büyük kutlama istiyorum dediyse de bununla da mutlu oldu 🙂

Bir ay daha böyle geçti. 13. aydan beri ay ay gelişimini yazıyorum oğlumun. 3 yaşını geçtikten sonra kısa aralıklarda çok fazla farklılık olmayacağını düşünsemde, aylık yazılar beni yazmaya teşvik ettiğinden, bir nevi günlük misali devam etme niyetindeyim. Gerçi bazılarına saçma geliyormuş ama ben gene de 37, 38, 39 diye yazmayı sürdüreceğim 🙂 Bakalım nereye kadar devam edecek…

İlgili Yazılar :

• 35 Ay…
• 34 Ay…
• 33 Ay…
• 32 Ay…
• 31 Ay…