24 Ay & Hoşgeldin 2 Yaş…

İki yıl önce bugün aldım oğlumu kollarıma. O ürkek, ben ürkek bakıştık. Bir sürü sorular vardı beynimde. Sorulara cevaplar bularak, sonrasında yeni sorular sorarak geldik bu günlere. Oğlum 2 yaşında. O artık ilk gün ki çaresiz bebek değil. Kendi tercihleri, istekleri, zevkleri var. O artık bir küçük adam 🙂

Konuşma becerisini tamamladı sanırım Yağız. Kullanamadığı ya da söyleyemediği kelime yok gibi. Dün, sabah, daha önce gibi zaman belirten kelimeleri de doğru ve yerinde kullanmaya başladı. Ayrıca fiillerdeki zaman eklerini şaşılacak şekilde doğru kullanıyor. Olacaktı, sevinecek, yapmıştım, eğleniyorum gibi. Söyleyebildiği 4-5 çocuk şarkısı var. Ayrıca sinirlendiğinde de bağırarak onları tekrar ediyor. Sanırım arka arkaya sinirini belirten kelimeler gelmiyor o an aklına ve bildiği en uzun cümlelerle ifade etmeye çalışıyor kendini 😦 Bu ay en çok kullandığı kelimeyse “çok komik” 🙂

Onu tek başına oynarken izlemek çok zevkli. Hayal dünyası müthiş. Hayvanlarını, arabalarını konuşturuyor. Onlara gerçekten canlı muamelesi yapıyor. Mesela parmak kuklası köpekbalığının hiç arkadaşı yokmuş ve Yağız bu duruma üzülüyor :

“Köpekbalığıcımın hiç aakadaşı yokmuş. Ben ona paket getiicem. İçinde kitap var, araba var. Köpekbalığım çok sevinecek.”

Sürekli “gibi yapıyor” bu günlerde. Çita gibi koştum, aslan gibi içtim, yak gibi yedim, ahtapot gibi sarıldım, otobüs gibi yürüdüm vs. Bu benzetmelere hergün yenileri ekleniyor.

Evde bir kondisyon bisikletimiz var. Yağız ona binerek ya da beni bindirerek hikayeler yazıyor. Mesela ben binip tatile gidiyorum. Yağız gelmiyor ve yunus balıkları Yağız’a selam söylüyor. Ya da kendisi binip, kampüse, bahçeye, ormana gidiyor. Oradaki hayvanlar onunla konuşuyor. Bu arada da arabaları onu seyrediyor 🙂 Bundan iki gün önce, Yağız bisiklete binerek çoook kitaplara gitmemi istedi. Yani kitapçıya 🙂 Orada ben pek çok kitap baktım, Yağız’ın istediklerini aldım hayali olarak. En son kitapçıya gittiğimizde baktığımız “Kütüphanedeki Aslan” ı istedi, onu da aldım. Eve getirip hayali kitaplarını verdim Yağız’a.  Oda :

“Ben okuucam, anne gel biilik (birlikte) oku”

dedi. Ben hayale devam ediyorum. Hangisini okuyalım diye sordum. Aslanlıyı dedi. Kitaplıkta içinde aslan olanları gösterdim ama yok.

“Ben Kütaanedeki Aşanı istiyoyum”

dedi ve film orada koptu. Hayal ve gerçek karıştı. Onu gerçekte almadığımızı söylesem de ikna edemedim ve yatağa yatıp ağlamaya başladı. Neyseki son gittiğimizde aldığımız ve henüz görmediği “Karda Ayak İzleri” vardı da onunla biraz sakinleşebildi. Birkaç kez daha sorsa da, az sonra “ben kurt gibi süt içicem” dedi ve “kurtcum bak” diye ona oyuncaklarını göstermeye başladı 🙂

Eşimle en büyük korkumuz, oyuncakçıda oğlumun yerlere yatarak birşey için tutturmasıydı. Ama bizde durum tam tersi oldu. Örneğin bir oyuncağı raftan istiyor, hayvansa sarılıp öpüyor, değilse oturup biraz oynuyor. Babası “oğlum sana bunu alalım mı?” dediğinseyse büyü bozuluyor.

“Yoook, istimiyoyuuum, koy yeyine koy” 🙂

Eğer biz ısrarla almak istiyorsak ondan gizli götürüyoruz kasaya. Buna rağmen evde tekrar gördüğünde seviniyor. Yani Yağız’la oyuncakçı gezmek çok eğlenceli 🙂 Şimdilik korkularımız yersiz çıktı. Umarım değişmez bu durum.

Havalar çok sıcak olduğundan mıdır bilinmez, gene iştah gitti Yağız’da. Neredeyse hiç birşey yemiyor son günlerde. İtiraz etmediği şeyler, kiraz, süt ve haşlanmış mısır. Boyu uzasa da kilo almıyor. Yakında iki yaş kontrolü var. Bakalım doktorumuz ne diyecek…

Her ne kadar doğumgününü daha önce kutlamış olsak da, 4 Ağustosu boş geçmeye içimiz elvermedi ve küçük bir kutlama daha yaptık bugün. Anne baba çocuk üçlemesi ve kelebekli pastasıyla pek mutluydu oğluşum. Bir kere daha iyi ki doğdun, iyi ki varsın bebeğim…

İlgili Yazılar :

• 23 Ay…
• 22 Ay…
• 21 Ay…
• 20 Ay…
• 19 Ay…